hitzek ere zor dutelako...

Nork bere burua engainatzeko joera duela iruditzen zait sarritan. Edo eztakit,

nik nire burua engainatzekoa.

Baina, ez da gezurretan ibiltzea gustuko dudalako. Eske ematen du ondo egon behar dugula guztiok uneoro; pozik, bizi garelako eskerrak ematen bezela.

Eta horregatik kontatzen ditugu egi mozorrotuak gure golkorako; aurpegi ona janzteko laguntza izan daitezen.

Niri hori gertatu zait azkenaldian, baina badakizu gezurretan ibiltzeak

ez dakarrela inoiz onik.

Sinetsi nituen zure hitzak gau hartan,

eta barruraino irentsi.

Esan zenidan bion artekoa zela berezia eta ez zinela izango nor

ni inoiz mintzeko, nahita.

Eta orduan hala sentitu nuen neure burua.

Berezia zuretzako.

Nire zalantzak isiltzeko asmoz egin zenuen gero,

zuk ondo egiten dakizuna.

Goxo laztandu,

muxukatu epel

eta sartu,

bero.

Ni nintzelako berezia zuretzako.

Berandu konturatu nintzen;

zure ahoak ere askatzen dituela gezurrak,

noizbehinka.

Ni une batez engainatzeko bada ere.

Gogor saiatu naiz.

Baina nire buruak ez du lortu esan dizkiodanak sinestea.

Ze, kontatu izan diot ahaztu zaitudala

eta dardarek ez nautela berriro astindu

begietara begiratu izan didazunean zuzen.

Gauza gehiago ere kontatu dizkiot,

baina esan dizut

gezurrek ez dutela askorako balio.

Eta harrapatu nau azkenean.

Badakielako zure usainaz akordatzen naizela oraindik

eta konturatu delako izarak bustitzen ditudala sarri,

malkoei eutsi nahian.

Horregatik agindu diot ez diodala berriz ere gezurrik kontatuko.

Eta are gutxiago jendaurrean aurpegi ona janzteko bada.

Ahultasuna leporatuko didate batzuk beharbada,

zu burutik kentzeko adina indar pilatzea lortu ez dudalako.

Baina zaude ziur botako zaitudala egunen baten

goiko kutxatik.

Hori ere agindu eta zor diodalako neure buruari.