Berezkoa dugula hurbiltasuna diote. Berezkoa dugula hitzez adierazteko beharra.
Berezkoa dugula inguruan ditugunak hitzez janzteko premia. Biluzik gelditzeraino.
Berezkoa dugula biluzteko sena.

Lagunartean biluzten garela sarri, hitzak dantzan jartzen ditugula, oinak aireratzeraino.
Berezkoa dugula oinak aireratzea, hitzak biluzteko. Filosofo handien gisara hitz egiteraino.
Berezkoa dugula filosofo handien gisara jardutea, lagunen korapiloak askatzeko.
Berezkoa dugula korapiloak askatzeko beharra. Estu, arnasa eteteraino.

Berezkoa dugula mundua konpontzeko irmotasuna, nahigabeko mozkorraldietan.
Edo berezkoa dugula gure mundutxoak konpontzeko ezintasuna, eztakit. Batak maitemintzea nahi duela, besteak ez duela maiteminduta egoterik nahi, bestearentzat nagusiegia dela agian baina ez duela joaten uzterik nahi....
Berezkoa dugula korapiloak askatzeko grina. Estu, arnasa eteteraino.


Pd: Gaur gertatu ez direnak gertaraziko ditugula bihar. Eta bihar ez dela etzi. Bihar bihar dela. Bihar gaur dela. Estu, arnasa eteteraino.

Sarrionandiak dio haurtzaroa dela pertsonaren aberria, fantasia sortzeko aparatuak funtzionatzen duen artean behintzat. Haurrak, aparatu horren gailuak topatuta, mila eta bat istorio kontatzeko ahalmena eta libertatea irabazten duela. Kontatzeko eta sinesteko. Sinesteko eta egia bailiran horiek bizitzeko. Baina, egia esango dizut, aspaldian ideia batek jaten dizkidala barrenak; ikaragarria dela nola errepikatzen den, berez bezala, dena. Haurtzaroa nahigabe itzultzen dela gugana batzuetan, berez bezela. Aparatuak fantasiak sortzen uzteari uko egingo balio bezela, tarte batez. Tarte motz batez bada ere.

Horregatik esaten da guztiok daukagula barruan ume bat. Ume egiten gaituen gailuak martxan hasten direnean ume sentitzen garela berriz ere, tarte batez. Gure baitarako kontatzen ditugunak sinesteraino.


Hotzikara bat hanketatik leporaino eta zu zara berriz ere. Gaurko zu. Gailuak itzali zaizkizu, zentzugabe bihurtu zara.
Berunez jantzi zarela ematen du, gorantz erortzeko ahaleginetan, astun.
Eta egia esango dizut, aspaldian ideia batek jaten dizkidala barrenak; ikaragarria dela nola errepikatzen den, berez bezala, dena.

Ibili, erori eta altxatzearen oinarrizko legea.

Altxa eta hasi berriro ere ibiltzen, ez zaitzan inoiz erre zintuen su horrek berriro ere bidea ilundu

ibili, erori, altxa.
jaio, ibili, erori.
erori, altxa, ibili.
ibili, erori, altxa.
altxa eta ibili.

Anjel Lertxundi: "Arte bat da hitzez adierazi ezin direnak batek esantzat ematea, besteak ulertutzat hartzea. Arte bat. Arte bat, bere arrisku eta atakekin, baina baita bere xarma eta misterioarekin ere."

Arte bat. Eta gu artistak, hitz egiteko sena mututzeagatik... 

tarteka.

Ohituta dagoela ohera bakarrik joaten, eta bakarrik jaikitzen, eta tarteka zenbait gauzaren falta igarri arren, ez dela hain gaizki bizi. Bera badela nor osoa eta bakarra. Baina esaten dute mundua maitasunak mugitzen duela eta euskaldunoi asko kostatzen zaigula hartaz hitz egitea, nahiz eta soberan dugun maitasuna jendearentzat eta herriarentzat.  Eta jende asko behar dela egunero herri hau martxan jartzeko, baina ni banaizela nor osoa eta bakarra nire mundu propioa egunero pizteko. Eta gauero, noski, nik hala nahi badut. Banaizela nor osoa eta bakarra, osoa eta bakarra, osoa eta bakarra, eta asko kostatzen zaigula nahiz eta soberan dugun maitasuna, eta ez dela gaizki bizi, ohituta dagoela, banaizela nor osoa eta bakarra…

Ez da gai izan zure begiradari eusteko. Luze gabe joan zaizu soa lurrera zuri ere. 

Eta esango duzu ez dakizula zergatik egiten duzuen  hori, berak ere ezjakinarena egiten duen bitartean. Aspaldiko gauzen bila moduan, txikiak zineteneko inozokeriaren (bere zentzu onenean) baitan bezela.

Esaldi gutxitan barrua hustea besterik ez da gelditzen horrelakoetan ze badakizu; batzuetan ematen du hitz askok eztarrian gelditu nahi izaten dutela, goxo. Ahots kordek hitzak bahituko balituzte legez, irten ezinik gelditu zaizkio berari ere. Eta indarrez nekez askatuko dira, sabeleko zuloan iltzatuta gelditzeraino. 
Hitz txikiak badira ere.  
Eta hamaikagarrenez, irteteko zorian zeudenak korapilatu zaizkizu azkenean.

Ikusirik bere kabutako hausnarrak iluntzen ari zaizkiola, lurretik berriz ere gora eragin die begiei, irribarrea iruditu zaizun zantzu baten atzean. 
Pareko begirada aurkitzeko beldurrez. Beldurra edo. Auskalo. 

Bat egin eta orain bai, mundua gelditu dela iruditu zaizu. Une batez bada ere.

zerua ilun, zorua orbel eta gu hain eder.  

Pd: Baina munduak ordura arte baino askeago egin du aurrera. Eta horren beldur zinen.

.

bihar eguzkia eta eguraldi ona.

droga.

Ondo dakizue zuek zeinen garrantzitsua den askotan nabaritu didazuen hori.
Hitzek nolabait egunero oparitzen didatena zenbateraino den droga, zuek baino ez dakizue.
Sarrionandiaren hitzak Iturriagaren esaldiekin lotzen ditut askotan, jolas soil bat baino ez delakoan. Edo Lertxundirenak Barandiaranen esaldiekin, edo Karmele Jaiorenak berriz ere aurreko beste baten hitzekin. Eta orduan, jolas soiletik sortzen da sua. Maialenek bertso baten deskribatu ezin dezakeena.

Su horrek egiten dit sarritan psikologo lana; buruan ditudan txori eta ipuin zoroak hausteraino edo ni izatea zer den ohartzeraino. Orduan esaten diot nere buruari baietz. Ezaba dezakedala zure musuen zaporea ezpainetatik eta benetan kendu dezakedala zure geografia oroimenaren mapetatik.
Eta psikologoa droga bihurtu dut azkenean.
Horregatik aitortu nahi dizut horri lotuta bizi naizela, eta egunero lortzen dudala suari esker zu ikusezin egitea. Drogaren efektuak iraun artean bada ere. 

Su horren kea arnasteko beharrak erre gaitzala, arnasterik ez dagoen garaiotan. Negua hurbil den garaiotan.

Kontatu nahi dio zorakeria egiteko prest dagoela eta, zorakeria egitera doanari gertatzen zaion bezala, erreakzio berezia sentitzen duela gorputzean, hankak arinago doazkiola, gorputzak pisurik ez baleuka bezala.
Eta, zorakeria egitera doazenei gertatzen zaien legez, ohartu dela bere gorputzaren proportzio handiena ura dela, ur korronteak nabaritzen dituelako gorputzean gora eta behera, alde batetik bestera. Olatuak bere bihotzaren kontra jotzen sentitzen dituela eta sortzen den bitsa ahotik irten behar zaiola, hitz bihurtuta.
Eta, bat batean, aurrean duen guztiak hartu duela borobiltzeko joera eta ez duela izkinarik ikusten. Borobildu egin dira ertz guztiak. Zorakeria bat egitera doanak bezela, tontor garai batean ikusten du bere burua. Salto egiteko prest.
Eta ez du beldurrik sentitzen, beheko aldean ura dagoelako, eta, azken batean bera ere ura delako.

Karmele Jaio

atzorako utzitakoek gaur ez dute lekurik, gaueko loaren lekua baino.
bihar ez utzi ezer atzorako, etzi gogoratu ahal izateko.
damuak mamu eta mamuak damu diren biharrean, ez utzi ezer atzorako,
gaur bizi ahal izateko.

Ez dakit nondik hasi.
Behin hasita, ez dakit jarraitzen ere asmatuko ote dudan.
Horregatik eskatzen dizut tarte bat.
Tarte bat baino ez; nire buruaz gain dagoen hori ulertzen saiatzeko.

Eta agian, orduan jakingo duzu zer den ni bezain ahul sentitzea.

Baina hartzazu gero beste tarte bat.  Aurrekoa baino laburragoa, zuk hala nahi baduzu.
Tarte txiki bat nire burua ulertzen saiatzeko.

Eta agian, orduan jakingo duzu nola lortzen duen nere buruak bere gain jartzen den horri aurre egitea. Nola lortzen dudan egunetik egunera, ahul egiten nauen hori zertxobait ahultzea, nire gorputzak bere osotasunean egin dezan gauero, lo pixka bat.

Gehiena esanda dago eta zein lotsagarria den
errepikan hastea
batez ere, hitzek esan nahi dutena gero
eta gutxiago diotenean.


Joseba Sarrionandia. 

Aurten negua hotz datorrela entzun dut eguna motz gelditzen zaien kale geroz eta ilunagoetan.
Ez zaigu hori guri inolaz ere axola, ordea. Esan nizun eta Euskal Herrian badakigula elkar nola berotu.
Eta noski berotuko garela. Zu eta ni bai behintzat.
Gainera, negu orok ekartzen omen du udaberri bat berekin, ez ezazu hori inoiz ahaztu.
Eta behin esan nizun bezala, udaberria zuk uste baino gehiago da. Beti.

hitzak dantzan.

Lagunekin biluzik dantzan egitea.
Ez dut besterik nahi.
Hondartzan dantzan egin nahi dut lagunekin, euriak gure gorputzak zirikatzen dituen bitartean, barnean guztiok ezkutatzen ditugun malko apurrak lehortu arte.
Ziipriztindu gaitzala areak ere, hankek behin eta berriz zeruaren gorentasuna urratzen duten bakoitzean, zoro.
Gorputz bustietara heltzeko egiten duten ahaleginetan, oratu dezatela olatuek gure biluztazuna.

Eta euria egiten duenetan, biluztu eta dantzan hasteko irrikak jantzi dezala gutariko bakoitza, ezkutatu dadin eguzkia beste egun batez.

umel daitezela hitzak, izarapeko egunetan.

Izarapeko egunak hain ditut gustuko!
Logelak hain dirudi haundia, eta hain dirudi beroa izarapeko egunetan!

 Zeru grisa ikus daiteke izarapetik, leihoak erakusten duen munduaren zatitxoan behintzat.
Asko dira lainoek Bilbo estaltzen duten egunak eta horrek badu bere xarma, izarapetik bada ere. Gaur ere bustiko ditu euriak izen handiko eraikinak akaso, gorentasunaren zigilua duten baldosak umelduz. Beti ere hiriari dagokion xarma berezi horrekin.

Baina, ez dago euri beharrik izarapean bustitzeko.Badakizu eta, ez dela askorik behar edertasunaren zigilua daramaten hankak umeltzeko.
Izarapean hiriko euri goxo hori sentitu daitekeelako, izarapean jarraituko dut izarak umeldu artean, Bilbo zaintzen duten lainoak desegin artean. 

Eta izan dezazula zuk ere izarapeko egun on-ona!

Idazten dut
munduak jakin dezan idazten haste hutsak oinak aireratu dizkidala sarritan.
Idazten dut
zuk ere jakin dezazun idazteak eragin dizkidala mila negar, mila isiltasun amaigabe, mila min.
Idazten dut
esateko idazteak lehortu dizkidala mila malko, marraztu dizkidala aurpegian mila irribarre, baretu dizkidala mila ezinegon.

Hitzei eskerrak emateko besterik ez dut idazten gaurkoan.

“No hay palabras suficientes para explicar porqué escribir me salva días de autoestima por los suelos y me inyecta dosis de humildad.”

udazkenean hitzak ere erortzen direlako.

Bere oinak eutsiko dituen lurrik ez dagoelako hasi du nire gorputzak goranzko bidea, pisuaren pisuz.  
Eta ikusi nola hausten den…

Erruz hasiko dira hostoak erortzen laister, 
keinu isilez, ni seduzitzeko asmoz edo.  

Eta Lurrak hala nahi badu, bueltatuko naiz orduan nire gorputza eutsiko duen nonbaitera, 
edo norbaitengana, nork daki.

Jantzi nazala berak udaberrian, berriz ere erruz haziko diren loreekin, 
hauen usainekin leher nadin, 
ferekaz fereka. 
Nik merezi ez badut ere, nire gorputzak baduelako begirada beharrik. 
Sarritan, laztan beharrik ez eta begirada huts batek jartzen dituelako gorputzak dantzan, pisuaren pisuz, 
gorantz.

6:27. Dei bat; “Kukutzara sartu dira”.

7:54. Egunon.

Errekalden sartu ahala nabari da Ertzaintzak hartuak dituela auzotarren hainbat eta hainbat kale. Bidegurutze bakoitzean gehiago dira begirada hotzez agurtzen gaituzten estalitako aurpegiak. Baina, Kukutza helmuga hartuta oinez goazela, Gaztetxearen alde hurbildutakoak ere asko direla ohartu gara; ikasle, langile, auzotar, politikari…

Horrek indartu gaitu.

Heldu gara.

“¿Adonde van ustedes?, por favor, den la vuelta y circulen.” Horrela esan digu beltzez jantzitako batek. Kalea berea delako izango zen ziur asko.

Baina kaleen jabetzaz eztabaidatzen hastea ez zen kontua. Hiritarren kultur-gune den espazio autogestionatu eta aske baten etorkizuna zegoen jokoan. 

Bertan egon gara eguerdiko hamabiak inguru arte. Eta bitarte horretan gertatutakoa deskribatzeko, “triskantza” hitza erabili du lagun batek. Ez du arrazoirik falta.

Uniformez jantzitakoen lekuz kanpoko jarrerari ezin izango dio inoiz zentzuzko aitzakiarik jarri Ares jaunak.

Mirestekoa erresistentziari bukaeraraino eutsi diotenen tinkotasuna.

Epailearen erabakiaren zain, hel daitezela gure oihuak alkate jaunaren ohearen ertzeraino, izan ditzan gaur gauean ere amets goxo goxoak. 

hitzak pisua omen du.

Norbaiti entzun nion egiak bere lekua galtzen duela, garaiz esaten ez denean.

Ez inori esan baina, badut kate antzeko bat, lepotik hasita gorputz osoa hartu didana. Besoak eta hankak korapilatu dizkit lehenengo, atzamar eta behatzekin lotzeko gero. Muskulu eta hezurrak ere katearen esanetara jarri dira eta ez dira nire garunaren aginduei erantzuteko gauza.

Egiaren pisua deitzen diote horri.

Baina itxoin egingo dut. Jendeak esaten duelako egiak bere lekua galtzen duela, garaiz esaten ez denean. Eta suposatu dut egiak bere lekua galtzen badu, lotu nauen katea ere askatu egingo dela.  Zuk ordea ondo dakizu ez dela hori gertatuko. Eta hor jarraitzen du kateak, nire odol guztia ahalik eta gogorren lotzen.

Kalean elkartzen bagara esango dizut nire oheak ere somatzen duela kate bat bere baitan, gainean behar zaituela esatera ausartu ez zelako behin. Esango dizut beste kate batek hartu duela nire logelako ispilua, bera ere ausartu ez zelako esatera gu bion isla ikusi nahi zuela goizero-goizero.

Esango dizut nire azala, bularrak, oinak, ezpainak, ilea, hezurrak, azazkalak, muskuluak, besoak…direla lepotik hasita gorputz osoa kateatu didan horren pisua beste egun batez jasan ezin dutenak. Orainarte ausartu ez naizelako zure arnashotsa oso gertu behar dudala esatera.

Eta hasi da katea askatzen…

loak hitzak ere hartzen dituelako.

Ez larritu berandutzen banaiz.

Aitortu behar dizut ez nauela loak hartu aspaldian.

Panpinek ez dute inor besarkatu behar loak hartzeko. Eta ni, ni ez naiz panpina.

Ez nau loak hartu aspaldian, baina, ez larritu berandutzen banaiz.

Banator. Gogotsu nator oraingoan, piztu zait eta gorputzean panpinei panpin egiten dien hori. Badakizu zertaz ari naizen.

Banator.

Ea zuri ere loak hartzen zaituen gaur edo bihar, inor besarkatzeko beharrik ez duzunean.

Ea zuri ere pizten zaizun panpinei panpin egiten dien hori.

hitzik ez, irri bat, muxu bat.

gaur, gaur muxu bat emango dizut, beti ere bueltan irri bat jasotzeko.

ze, ez dakit kontatu dizuten baina, zure irri hori da lur bustiak estaltzen dituen behelainoa astindu dezakeen bakarra.

eta bihar, bihar etengabe muxukatuko zaitut....goitik behera, zure azalak nire ezpainak erre artean. Beti ere bueltan muxu bat jasotzeko.

ze, ez al duzu oraindik jakin zure muxuak direla eguzkiari eragiten diotenak!

copyright.

hitzak hamaika zentzu dituelako, guk horiek ulertzeko dugun gaitasun urrirako.

hotza bihur dadin bero, zu bihurtzeko ni edo ni zu edo ni su edo su zu edo gu su....

hitzen zergatiaren bila gabiltzalako.

Askotan jarri zara zu ere horretan. 
Askotan jarri zara pentsatzen zein ote den gu gaur eta hemen egotearen arrazoia. 
Jarri zara pentsatzen zergatik bizi ote garen eta zergatik hiltzen garen. 

Zergatik maitatzen dugun, gero elkar gorrotatzeko. 

Zergatik desiratzen ditugun horrenbeste gorputzak.  

Zergatik erortzen diren malkoak begietatik.   

Zergatik sentitzen ditugun tximeletak sabelean dantzan, guk sartzeko baimenik eman ez diegunean. 

Zergatik ezin ditugun pertsonak, begiradak, hitzak, momentuak… oroimenetik bota, indarrez saiatu arren. 
Zergatik isiltzen garen, barrua oihuka dugunean. 

Zergatik egiten duen buruak bide batetik eta bihotzak bestetik, gu garenean bien jabe. 

Zergatik lotsatzen garen. 

Zergatik lotzen gaituzten horren gogor irudimenean baino bizi ez diren sokek. 

Zergatik dugun bizirauteko premia.

Zergatik. 

Horregatik idazten dizut zuri gaurkoan. 

Esateko ezetz, ezingo diezula inoiz horiei erantzunik aurkitu.   

Bizitzari zentzua bilatzea delako, zentzugabekeriarik handiena.

hitzak badakielako isiltzen, nohizbehinka bada ere.

Kortesiazkoak, hotzak, familiartekoak, lagun artekoak, motzak, luzeak, epelak, beroak, umelak, oso beroak , agur esatekoak, maitale-artekoak, sarkorrak, mingainik gabeak, oso umelak, maisailetakoak, ezpainetakoak, bularretakoak, lepo-aldekoak, arnasik gabe geratzekoak…

Jende gehienak ezagutzen ditu gustoko ditugun horiek gordetzen dituzten sekretu gordinak. Baina zuk eta nik bakarrik dakigu askotan muxu soil batek dezakeela, milaka hitzek esan ezin dezaketena.

hitzak zentzurik baduelako, buruz behera ere.

Zeru ilunean ilargiak keinu egitean esnatu eta berriz ere eguzkia jaiotzean lokartuko naiz aurrerantzean. Ez dudalako munduaren mesedetan bizitzeko gogorik, premiarik ezta indarrik ere. Gaurtik aurrera, hankaz gora jarriko dut  bizitza...

Negargurak eztarrian korapilo askaezina sortzen didanean, barrez lehertuko naiz; eta barre egin beharrean malko artean itoko naiz, zentzugabekeri handiena nire eginez. 

Inpotentziak eraikitako horma ikusezinen aurrean, negar, oihu egingo dut, alperrik izango dela jakinda ere. 

Triste sentitzen naizenean ezpainak gorriz margotuta irtengo naiz kalera eta pozik nagoenean zertarako zapalduko dut ba kalea, izara artean gordeta izerditan busti ahal banaiz behin eta berriro. 

Bakardadearen oihartzun isilenean, inoiz baino irrifartsuago aterako diot mingaina bizitzari, sudur gorri eta guzti. 

Armairuko gona motzena jantziko dut neguko egunik hotzenean eta larrugorritan ibiliko naiz euripean, nire gorputza tantaz tanta busti dadin, goxo-goxo, hotzaren berotasunean.  

Hankek eutsi artean egingo dut dantza, musikarik entzuten ez denean eta esna nagoela egingo dut amets, lo galduetako amesgaiztorik ilunena berriz ez sentitzeko. 

Zigarro baten kean itoko dut zure gainean etzateko gogoa, eta gorrotoaren gorrotoz maitatuko zaitut.

Lainoetan pausatuko ditut hankak astiro, eta bertatik, eguzkia gordetzen denean esango diot egunon gauari.

Hori besterik ez eta hori baino gehiago egingo dut, NIK nahi dudalako. Eta ez, ez zara zu izango nire mundua hankaz gora jarriko duena.

dantzaldia ez dadila inoiz heriotzean erori!

Ba al zenekien gauero-gauero hiltzen dela egun bat?

Tira, horrela esanda tragikoegia ematen du.

Baina pentsa, eguna hiltzen denean gaua erditzen dela

Eta berarekin ekarri ohi duela, txuriz jantzitako dama.

Gauaren erregina.

Batzuetan lotsati samarra ematen badu ere,

esaten dute beti dagoela erne, iluntasunak ez dezan

 inoiz bere egin.

Nik badakit  dantzan ibiltzen dela

zeruaren alde batetik bestera, gelditu gabe.

Eta horregatik ikus dezakegu dantzaldi bera gauero

zuk eta guk.

Berak ere somatu dezake

bakarrik sentitzen zarela batzuetan,

egunak hiltzen direnean, batez ere.

Gorputz guztira eramaten duelako horrelakoetan

odolak herrimina. 

Eta horregatik galdetu izan diozu isilean, zer moduz gauden

 eta ea gogoratzen garen zutaz.

Dantzan jarraitzen du berak orduan,

baina, azkarrago eta arinago oraingoan,

berotasunez jaso dezazun

Euskal Herritik ere  ikusten dugun

ilargiaren dantzaldia.

denborak ez ditzan hitzak ahuldu...

Kontatu didate esaten dutela, badagoela zerbait barneko ezinegonak sendatzen dituena. Denborak baretu omen ditu mina, amorrua, ezintasunak eragindako tripetakoa, damua, segurtasun eza....

Askotan, horiekin guztiekin bizitzen ikastea baino ez zaigu gelditzen, zama bizkar gainean dugula aurrera jarraitzea baino ez.

Baina batzuk diote, orduan egiten duela denborak gure alde. Berak laguntzen omen digu zamaren pisua gutxitzen, ondo edo bizi garela sinetsi dezagun.

Gainera, esaten dute heltzen dela egun bat, irudituko zaizuna zerbaitek zama horri lekua kendu diola, denborak benetan zure aldeko apustua egin duela; jarri dituelako bidean maitasuna, barre algarak, lagunak, poza, musuak,..... 

Baina bapatean, denbora kontra jarriko zaizu berriz ere eta konturatuko zara ezetz, pisu hori soinean daramazula oraindik eta ez dela sekula desagertuko; hor jarraituko duela zure gain, zu bere jabe.

Eta horrela, bere indarra gelditu ezinik, pasatuko da une bat, eta beste bat, eta beste bat, eta beste bat.... eta jendearen ahotan dabilen horrek ez du berriz ere zure, gure alde egin. Egingo du berriro ere agian, noizbait....

hitzek ere zor dutelako...

Nork bere burua engainatzeko joera duela iruditzen zait sarritan. Edo eztakit,

nik nire burua engainatzekoa.

Baina, ez da gezurretan ibiltzea gustuko dudalako. Eske ematen du ondo egon behar dugula guztiok uneoro; pozik, bizi garelako eskerrak ematen bezela.

Eta horregatik kontatzen ditugu egi mozorrotuak gure golkorako; aurpegi ona janzteko laguntza izan daitezen.

Niri hori gertatu zait azkenaldian, baina badakizu gezurretan ibiltzeak

ez dakarrela inoiz onik.

Sinetsi nituen zure hitzak gau hartan,

eta barruraino irentsi.

Esan zenidan bion artekoa zela berezia eta ez zinela izango nor

ni inoiz mintzeko, nahita.

Eta orduan hala sentitu nuen neure burua.

Berezia zuretzako.

Nire zalantzak isiltzeko asmoz egin zenuen gero,

zuk ondo egiten dakizuna.

Goxo laztandu,

muxukatu epel

eta sartu,

bero.

Ni nintzelako berezia zuretzako.

Berandu konturatu nintzen;

zure ahoak ere askatzen dituela gezurrak,

noizbehinka.

Ni une batez engainatzeko bada ere.

Gogor saiatu naiz.

Baina nire buruak ez du lortu esan dizkiodanak sinestea.

Ze, kontatu izan diot ahaztu zaitudala

eta dardarek ez nautela berriro astindu

begietara begiratu izan didazunean zuzen.

Gauza gehiago ere kontatu dizkiot,

baina esan dizut

gezurrek ez dutela askorako balio.

Eta harrapatu nau azkenean.

Badakielako zure usainaz akordatzen naizela oraindik

eta konturatu delako izarak bustitzen ditudala sarri,

malkoei eutsi nahian.

Horregatik agindu diot ez diodala berriz ere gezurrik kontatuko.

Eta are gutxiago jendaurrean aurpegi ona janzteko bada.

Ahultasuna leporatuko didate batzuk beharbada,

zu burutik kentzeko adina indar pilatzea lortu ez dudalako.

Baina zaude ziur botako zaitudala egunen baten

goiko kutxatik.

Hori ere agindu eta zor diodalako neure buruari.