Sarrionandiak dio haurtzaroa dela pertsonaren aberria, fantasia sortzeko aparatuak funtzionatzen duen artean behintzat. Haurrak, aparatu horren gailuak topatuta, mila eta bat istorio kontatzeko ahalmena eta libertatea irabazten duela. Kontatzeko eta sinesteko. Sinesteko eta egia bailiran horiek bizitzeko. Baina, egia esango dizut, aspaldian ideia batek jaten dizkidala barrenak; ikaragarria dela nola errepikatzen den, berez bezala, dena. Haurtzaroa nahigabe itzultzen dela gugana batzuetan, berez bezela. Aparatuak fantasiak sortzen uzteari uko egingo balio bezela, tarte batez. Tarte motz batez bada ere.

Horregatik esaten da guztiok daukagula barruan ume bat. Ume egiten gaituen gailuak martxan hasten direnean ume sentitzen garela berriz ere, tarte batez. Gure baitarako kontatzen ditugunak sinesteraino.


Hotzikara bat hanketatik leporaino eta zu zara berriz ere. Gaurko zu. Gailuak itzali zaizkizu, zentzugabe bihurtu zara.
Berunez jantzi zarela ematen du, gorantz erortzeko ahaleginetan, astun.
Eta egia esango dizut, aspaldian ideia batek jaten dizkidala barrenak; ikaragarria dela nola errepikatzen den, berez bezala, dena.