Nola bihurtu naizen ezezagun, nola bihurtu naizen ikusezin, nola bihurtu naizen lapur. 

Ezezaguna naiz nire aurrean, ikusezina ispiluak eznauelako ikusten, lapurtzat dut nere burua. 

Eskuak lotzen ditut bizkarrean bularrak estalita, ez dagoelako fidatzerik. Ez dago fidatzerik, ez. Zu eta zu eta zu eta zu eta beste zu gogoratzen ditudan bitartean, ez dago fidatzerik. Zure begiradak egin nauelako ikusezin, zure bizkarrak egin nauelako lapur, zuk bihurtu nauzulako lapur. 

Berandue dela, beti beranduegi ez den arren. Esan nahi dizut gaur esnatu naizela beste behin ikusezin, ezezagun. Esnatu naiz lapur, neguari egunak lapurtzeko gogoz. Badatorrelako udaberria, ausardiaz gainezka. 

Gaur lapurra naiz zuk hala irakatsi zenidalako baina, ez dakit ematen. Ze, honezkero ez dut ezer gehiagorik emateko. Hustu naiz. Hustu naiz zurekin eta zuretzako. Baina zertarako. 

Eta orain, begietan malkorik ez banu, esango nuke benetan hustu naizela. Hustu nauzula guztiz. Baina, zinez, malko hauek merezi dituen beste batentzat gordeko ditut. Gerturatzen ikusten nauen bakoitzean zirrara bat sentituko duen norbaitentzat. 

Lapurra naiz, lapur ikusezina, ezezaguna niretzako. Neguari kendu nahi dizkiodalako minutuak, udaberriari segundu amaiezinak oparitzeko.