Eta euria ari du. Gaur ere bai.

Igandea eta euria. Euria eta igandea.

Bilbo, euria, igandea. 

Euriak jan du Bilbo igandean. Irentsi.

Irentsi ditu hiria eta eguna bera ere.

Badirudi zorretan dagoela zerua errekarekin.

Baina haserre erantzuten dio errekak. Olatutxoetan tantak irudizko pasioz irentsi eta irentsi.

Gelditzeko asmorik gabe biak.

Eta ni hemen, euriari begira. 

Erreka eta zeruaren arteko harreman perfektuari so.

Ze, pentsa erreka itsaso bihurtuko dela bihar edo etzi. 

Eta helduko da puntu bat, non zeruak eta itsaso bihurtutako errekak bat egingo duten.

Euria ari du. 

Bota dezala zeruak euria inoiz baino gogorrago. Isuri dezala euria eder. 

Hartu dezala errekak zeruak gogor bidalitako ura.

Eta bihar edo etzi, egin dezatela bat itasoaren mugan. 

Ikusi nola den euria harreman perfektuaren giltza. 

Euririk gabe ez ginatekelako bustiko ez zu, ez ni, ezta erreka ere. 

Igande grisetan, hiri grisetan, zeruak erreka pasioz bustitzen duenetan, euriak hezetzen eta lausotzen dituelako irudimenaren mugak. 

Eta euria ari du. Gaur ere bai.